Reportage: verlies jezelf in de [B[virtuele wereld]B]

Scepsis maakt plaats voor fanatisme tijdens potje VR-gaming

We parkeren de auto op de parkeerplaats van het voetbalstadion van OH Leuven. We zijn zijn op pad als voetbalteam op teamuitje, maar we laten het gras en de voetbalschoenen even voor wat het is. We moeten namelijk in een hoekje achteraf zijn. Daar zit The Park Playground. We gaan VR-gamen!

Scepsis vooraf

Zodra we binnenstappen bij The Park Playground heerst er wat verbazing. Er loopt een groepje kinderen met plastic geweertjes en een VR-bril op door een leeg kantoorpand. Het ziet er op het eerste oog wat lullig uit. Gaan we hier iets spectaculairs doen? Her en der hangen wat brillen en gamegeweren aan haakjes aan de muur en in de hoek van de ruimte staat een bar. Meer niet. In eerste instantie zorgt het voor wat scepsis onder de voetballers: 14 volwassen mannen, de meesten gamen zelden tot nooit. De enthousiaste ontvangst door de host-dames zorgt er al snel voor dat iedereen toch benieuwd is naar de activiteit. We laten ons graag verrassen!

NanoClash Focus

We kunnen kiezen uit meerdere games, maar gaan voor het gloednieuwe NanoClash Focus, het enige spel waarbij je het tegen elkaar opneemt. Samenwerken doen we wel weer op het voetbalveld. Omdat we met 14 personen zijn, worden we opgedeeld in twee groepen: één van 8 en één van 6 personen. Die groepjes worden vervolgens weer verdeeld over team blue en team yellow. Na een korte instructievideo gaat de VR-uitrusting aan. Elk team krijgt zijn eigen speelveld en iedere speler heeft een eigen virtueel gezichtje, waaraan je elkaar kunt herkennen. Ready? Om ons heen verschijnt een gigantische arena met vliegende platforms, waarop beide teams zich verschansen. Je kunt het platform verplaatsen door op vakjes op de grond te stappen. Ondertussen kun je op zoek naar betere wapens en power ups. Maar waar het vooral op neer komt: lekker op elkaar knallen!

Een impressie van NanoClash Focus:

Als toeschouwer is het hilarisch om te zien. Iedereen loopt kris kras door de ruimte, schuilend achter muurtjes die er niet zijn en schietend op tegenstanders die heel ergens anders staan. Het enige dat je wel ziet, zijn je teamgenoten en je vijanden in gele en blauwe pakken. Hoewel je van de 'echte wereld' niets meekrijgt, is het geen moment eng. Je denkt namelijk echt dat je in een gigantische arena staat. De onderlinge aanwijzingen overstemmen de geluidseffecten die je hoort via de koptelefoon die vastzit aan de VR-bril. 'Ah nee, weer Nigel', 'Lekker bezig, Bert', 'Waar zijn die gasten?'. Na drie rondes van tien minuten, is het spel voorbij. Aan de druppende voorhoofden te zien, heeft iedereen fanatiek zijn best gedaan. De sfeer is uitgelaten en de kills worden onderling nog eens tot in detail doorgenomen. De sceptische houding die de meesten aan het begin nog hadden, is volledig omgeslagen in enthousiasme.

Terwijl de ene helft fanatiek in het rond schiet op het speelveld, is er voor de andere groep een andere uitdaging. Op de grond ligt een klein plankje op de tapijtvloer. Maar... zodra je de VR-bril opzet, sta je opeens op een hoog flatgebouw. Het meisje dat als 'host' fungeert, drukt ons op het hart om vooral niet voorover te duiken. Dat kan zeer doen. 'Je zult de eerste niet zijn.' Het plankje is veranderd in een loopplank. Als je nog geen hoogtevrees had, krijg je het nu wel. Stoere mannen veranderen van het ene op het andere moment in bange jochies. 'Een klein sprongetje?' klinkt het angstig. 'Daar staat-ie hoor, de aanvoerder!' roept een ander hem plagerig toe. Je weet dat je op een plankje op de grond wandelt, maar tóch houden je hersenen je voor de gek. Een bijzondere ervaring!